Carlos Garbin (Braz) Blues Missy Sippy Gent (27-02-2024) reporter & photo credits: Marcel info club: Missy Sippy © Rootsville 2024

Onze agenda is niet echt druk de laatste weken en na gisteren een bezoekje te hebben gebracht aan de Ruiselede’s juke joint, trok ik richting Gent en de Missy Sippy, joint aan de Leie, voor het optreden van de Braziliaanse Brusselaar of Brusselse Braziliaan zoals je hem wil noemen, Carlos Garbin.

Bijna exact een jaar geleden had ik de man en zijn akoestische pre-war blues leren kennen en was ik direct verkocht. Daarom heb ik niet getwijfeld om richting Gent te trekken.

Carlos verhuisde zo’n 15 jaar geleden van Brazilië naar Brussel om dans aan te leren in het P.A.R.T.S waardoor hij de laatste 11 jaar actief was voor danscompagnie Rosas waar hij soms ook als muzikant aantrad. Hij brengt akoestische blues uit de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw en we konden ons verwachten aan de Delta blues van Son House en Charlie Patton, Piedmont blues van John Jackson of Elisabeth Cotten, de rags van Blind Blake, snerpende slide van Blind Willie Johnson en Kokomo Arnold tot de Hillcountry blues van R.L. Burnside en Mississippi Fred McDowell. Net de muziek die ik nodig had om de zorgen van het slechte weer voor even opzij te zetten.

Blijkbaar was ik niet alleen dat er zo over dacht want de Gentse joint was weer aangenaam gevuld, het was er warm en de Duvel stond er koud, kortom ideaal voor een fijne muziekavond, enfin dat hoopten we althans. Carlos werd aangekondigd door één van de bartenders van dienst die er nogmaals op aandrong om toch de stilte te bewaren tijdens het optreden. Dat is dus echt nodig voor akoestische optredens, maar blijkbaar viel dat alweer in dovemans oren en ondanks tal van pogingen van het bar personeel, kregen ze sommige aanwezigen niet stil. Onvoorstelbaar.

Enfin, Carlos startte sterk met een Mance Lipscombe special met ‘Take Me Back’ en ‘ Sugar Babe’ en na een song over het vermoorden van ene Alice ging hij verder met ‘You Gonna Quit me Baby’ en ‘Shake Shake Mama’. Het klonk zoals die soort songs moesten klinken en alweer viel het zeer goede fingerpicking werk van Carlos op. We bleven natuurlijk in de sfeer van de pre-war blues met ‘Please Don’t Talk About Me’ en ‘When I’m Gone’. Carlos ging verder met Blind Boy Fuller’s ‘Pistol Slappin’ Blues’, het knappe ‘Candy Man’ van Reverend Gary Davis en kwam zelfs Bo Carter even langs.

Tijd voor een walsje dacht dan onze Braziliaan en ‘Spanisch Fandango’, in de versie van Elisabeth Cotten,  weerklonk door de muziekinstallatie. ‘Future Blues’ was er dan eentje van de hand van Willie Brown. Natuurlijk mocht op zo’n optreden Robert Johnson niet ontbreken en we kregen ‘Come On In My Kitchen’ op onze boterham. Bij deze liet Carlos ook zien dat hij ook een crack is met de slide. Slide ook bij de afsluiter van deel één met ‘Frankie And Albert’ van Mississippi John Hurt. Een echte teletijdmachine die Carlos en mocht het niet aan het geroezemoes hebben gelegen , hadden we volop kunnen smullen van zijn muzikaal talent. Je zag ook dat het hem stoorde en terecht.

Na een korte pauze werd nogmaals aangedrongen om stil te zijn, maar het zou blijken dat de goede bedoeling niets uithaalden. Ik vroeg mij af bij aanvang van het tweede deel hoe gemotiveerd Carlos nog kon zijn. Hij liet het alvast niet merken en ging van start met ‘Stones In My Passway’ van Robert Johnson, gevolgd door ‘Hobo Blues’ en ‘My Baby’ van Mississippi Fred McDowell.

Gelukkig ging het spelniveau van de man niet naar beneden en met ‘Have You Ever See Peaches Growing On A Sweet Potato Vine’ van Jimmy Lee Williams, kreeg ik er één tussen de kiezen die ik nog nooit had gehoord. Tijd om de slide terug uit de zakken te halen en de dobro te laten huilen op ‘I’m Going Home’, ‘See What The Lord Has Done’ en Bukka White’s ‘Parchfarm Blues’.

We voelden stilaan het einde naderen met ‘That’s No Way To Get Along’ van Robert Wilkins en  alweer een knappe song van Elisabeth Cotten ‘I’m Going Away’. Plots barstte een daverend applaus los en werd geroepen om een bisser. Raar gezien een groot deel van het publiek weinig interesse toonde tijdens de gig. Maar gentleman als hij is, bedankte Carlos toch het publiek en kregen we er nog eentje voor onderweg.

Carlos Garbin is een crack in wat hij doet, zeer goede gitarist en zanger en hij beheerst deze pre-war blues tot in de wortels. Hij geeft alvast een goede impressie van de tijdsgeest weer, waar deze nummers zijn geschreven. Deze keer minder genoten dan vorig jaar en dat had te maken met het een deel van het publiek dat compleet respectloos doorheen het optreden babbelde. Respectloos naar de artiest toe en ook naar de mensen die wel wilden genieten en dit spijts de aanmaningen van de bartenders die hun best hebben gedaan om het stil te kunnen houden.
Jammer maar helaas….

Marcel